Huib Kraaijeveld
Een onveilig thuis door Veilig Thuis? https://on-lyme.org/nl/lijders/lyme-ver ... ilig-thuis VeiligThuis, de organisatie die beoogt kindermishandeling te voorkomen, is de laatste tijd in opspraak. De belangenvereniging BVIKZ onderzoekt dit en is inmiddels overweldigd door het aantal meldingen. Vooral van ouders met kinderen met Lyme. Dit valt samen met een voorbereiding met een verandering van de Jeugdwet, waarin wordt voorgesteld dat VeiligThuis in 2017 zonder tussenkomst van de rechter de voogdij over zieke kinderen van ouders af mag nemen.
Tot zijn twaalfde was Charlene’s zoon een vrolijk, sociaal, creatief en leergierig kind. Zonder een duidelijk aanwijsbare oorzaak veranderde dit ineens dramatisch: er ontstonden problemen met zijn ogen, zijn huid, zijn haar viel uit en hij was vooral zo vermoeid dat hij letterlijk door zijn benen zakte bij de lichtste inspanning en dat hij overal in slaap viel.
Vanzelfsprekend slokte dit alle aandacht en tijd van Charlene op, toen bleek dat haar huisarts en ook het ziekenhuis haar niet verder kon helpen. Testen in de Nederlandse reguliere ziekenhuizen wezen niets uit en dus werd haar door de kinderarts gemeld dat het ‘zeker geen Lyme’ was en dat het dus wel tussen de oren van haar zoon zou zitten. Als zij een afspraak moest afzeggen, omdat haar zoon te moe was om te lopen, vroeg deze kinderarts snerend ‘of hij een buikgriepje’ had.
Op eigen kosten zocht zij door. Eerst nog in het reguliere circuit, maar later steeds meer via de alternatieve route, waar tenminste de gezondheidsklachten en haar zorgen daarover wel serieus genomen werden. Deze zoektocht zou ruim drie jaar duren.
Gedurende deze periode kon haar kind nauwelijks naar school. Charlene, die als ZZP’er werkte, besteedde daarom niet alleen al haar tijd en spaargeld aan testen en therapeuten, maar zij moest ook een vervangende vorm van onderwijs voor haar zoon vinden. Want een kind mag wettelijk beschouwd niet thuisblijven van school.
In hun eigen woonplaats was er alleen een plek, waar jongeren zaten waar hij totaal geen aansluiting mee had. Daarom zocht zij - op een afstand van twee uur rijden - een plek op die het meest geschikt leek. Maar het had geen zin, omdat haar zoon al zo vermoeid was door de reis, dat hij daar alleen maar kon slapen.
Op een andere school, waar hij op aanraden van de Leerplichtambtenaar naar toe was gegaan, zat hij een hond te aaien terwijl de andere kinderen om hem heen renden. Na een half uur was hij zo vermoeid dat hij twee dagen herstel nodig had om hier van bij te komen.
Omdat dit in de beleving van Charlene zo niet opschoot en eerder voor nog meer achteruitgang zorgde, besloot Charlene in overleg met haar zoon daarmee te stoppen en alle energie alleen nog te stoppen in het zoeken naar de oorzaak van zijn ziekte. Eerst moest er verbetering in zijn gezondheid komen en daarna zou hij weer naar school kunnen. Want wanneer er een oorzaak gevonden zou worden, dan kon er tenminste een einde te komen aan de periode van angst, stress, eenzaamheid en uitzichtloosheid van de drie jaar daarvoor.
Maar door een melding van een Leerplichtambtenaar bij VeiligThuis (VT) bleek dit een volkomen verkeerde aanname te zijn. Nadat de zoon van die school (met de hond en de rondrennende kinderen) was gegaan, had deze Leerplichtambtenaar namelijk zonder enig overleg die melding gedaan. Hierdoor escaleerde de situatie volkomen en dat is anderhalf jaar later nog steeds niet afgelopen.
Ironisch genoeg vond het eerste bezoek van VT plaats, vlak nadat Charlene een nieuw huis had gekocht, om een nieuwe en stressvrije omgeving voor haar kind te creëren. Als een symbool voor een nieuwe start.
Bij binnenkomst van VT werd er meteen een folder van Kindermishandeling op tafel gedeponeerd. De toon was gezet en binnen een minuut ging het gesprek inderdaad mis.
Haar zoon werd ‘buitenbeetje’ genoemd en er werd hem gevraagd naar zijn seksuele voorkeur. Er werden wel vragen gesteld, maar er werd niet geluisterd naar de antwoorden. Charlene werd ‘kinderverwaarlozing en -mishandeling’ verweten. VT besloot dat de 'symbiotische relatie' met haar kind al zijn gezondheidsklachten zou hebben veroorzaakt. Inzet: Onder Toezicht Stelling of Uit Huis Plaatsing.
Ondanks alle beschuldigingen en de argwaan van VT is Charlene door blijven zoeken naar de mogelijke oorzaak van de ziekte van haar zoon. Dankzij haar liefdevolle doorzettingsvermogen voor haar zoon werd er eindelijk een oorzaak gevonden en eind 2014 hadden zij een 'lichtpunt' aan het einde van deze tunnel: bij het laboratorium van ProHealth werd tot drie maal toe met een LTT test Lyme en een aantal co-infecties geconstateerd. Nu kon er eindelijk een gerichte behandeling komen.
Charlene's zoon kwam onder behandeling van zowel een Nederlandse arts, die wel Lyme serieus nam, als een alternatieve geneeskundige. De arts had een insteek om de ziekteverwekker te bestrijden, wat echter averechts uitpakte. Deze arts werd zwaar onder vuur genomen omdat hij een van de weinige artsen in Nederland is, die Lyme wel serieus neemt en verschillende reguliere en complementaire behandelmethodes hanteert om hier mee om te gaan.
De andere betrokken natuurgeneeskundige richtte zich eerder op het veranderen van het milieu in het bloed, om te zorgen dat het lichaam de gifstoffen kan afvoeren. Hierdoor werd een sterke verbetering merkbaar in combinatie met biofotonen therapie.
Deze Lyme diagnose werd door de kinderarts van de tafel geschoven en afgedaan met de woorden "Ach, een Duitse test... Of dat nou zo betrouwbaar is". Ze werden totaal niet serieus genomen en de testresultaten speelden dus ook geen rol in het verdere proces, waarbij de bewijslast werd omgedraaid. Charlene moest maar aantonen dat haar zoon echt ziek was. De afgegeven verklaring van haar arts dat haar zoon ernstig ziek was met Lyme als oorzaak, hielp daarbij niet.
Door de houding van de kinderarts groeide de argwaan van VT eerder dan dat ze Lyme als oorzaak van de situatie aanvaarden. De Raad van de Kinderbescherming werd ook ingeschakeld en er werd een rapport opgesteld, zonder dat een onafhankelijke derde partij bij de gesprekken aanwezig was. Charlene schreef ten einde raad naar de Kinder Ombudsman, maar zelfs deze organisatie kon tot hun eigen ontzetting niets voor haar doen.
Dus werd er een advocaat ingeschakeld om hulp te krijgen in deze afschuwelijke nachtmerrie. Charlene moest voorkomen wegens Kindermishandeling / kinderverwaarlozing, terwijl ze al ruim vier jaar dag en nacht bezig was om de waarheid van de ziekte van haar zoon te achterhalen. Hierbij passeerden meer dan vijftig hulpverleners de revue.
Toen vervolgens de Jeugdrechter tijdens de zitting in de rechtbank besloot dat de zoon tien weken verplicht naar een bepaald revalidatiecentrum moest om te revalideren, had Charlene geen poot meer om op te staan. Anders zou een OTS (onder toezichtstelling) of zelfs een UHP (uit huis plaatsing) ten laste worden gelegd.
Van een andere jonge Lyme patiënt had ze inmiddels gehoord dat zij daar, in datzelfde revalidatiecentrum, was mishandeld. Een voorbeeld was dat haar rolstoel werd afgepakt, om haar aan te sporen tot meer bewegen terwijl zij verlamd was. In iedere cel van haar lichaam voelde Charlene dat dit niet de weg was, die haar zoon moest gaan en ook de zoon zag er erg tegenop, maar ze zag geen andere uitweg meer.
In die eerste twee weken mocht hij geen contact met zijn moeder hebben, van de arts die daar blijkbaar een hard regime voert. Over Lyme bleek het centrum geen kennis te hebben en de insteek was dat door het opbouwen van conditie de vermoeidheid vanzelf over zou gaan.
Toen Charlene het trachtte bespreekbaar te maken werd dat weggewuifd met de woorden "Het maakt niet uit waar de jongeren hier voor komen, wij werken puur en alleen aan de conditie en aan het sociale aspect."
Na de vierde week ging het mis, toen hij moest overgeven van de inspanningen en zijn spieren het weer begaven. “Stel je niet aan”, was de aanmoediging.
Charlene heeft daarom het CJG, de gemeentelijke instelling voor Jeugdhulp, ingeschakeld om vinger aan de pols te houden. Deze was gealarmeerd door wat zij aantroffen. Er bleken allerlei incidenten plaats te hebben gevonden, waardoor de kans groot was dat hij daar weg zou lopen.
Hij was daar inmiddels begonnen met roken, leek getraumatiseerd en wilde nu ineens helemaal niet meer terug naar huis. Zijn ouderlijk huis was teveel besmet met de herinneringen van de terreur van Jeugdzorg, zoals hij het zelf verwoordde naar de medewerkers van de CJG.
Vervolgens heeft de CJG voor een gezinsvervangend tehuis gezorgd. Het echtpaar dat dit huis beheert, sprak voor het eerst sinds jaren bewondering uit voor hoe lang en zorgvuldig Charlene het al die jaren had gedaan.
Naast alle onterechte beschuldigingen vindt zij dat misschien nog wel het meest schrijnende: dat een instantie claimt alles te weten en weigert samen te werken met degene die het kind het beste kent: de verzorgende ouder(s).
Zij doet nu haar best om zelf eerst weer in balans te komen en deze diepe wonden te helen. Daar volgt ze nu trauma therapie voor. Haar huisarts heeft haar burned-out verklaard. Zij is haar kind nu alsnog kwijt, zij moet haar huis verkopen en is gestopt met haar eigen praktijk. Binnenkort start haar Bijstandsuitkering en ze heeft nog geen andere woonplek.
Zo heeft die ene melding van de Leerplichtambtenaar geleid tot een lijdensweg voor Charlene, tot een getraumatiseerd kind dat door alle stress weer veel zieker is geworden en uit beeld is verdwenen en tot veel maatschappelijke kosten.
Charlene hoopt dat ze door haar verhaal te vertellen andere ouders dergelijk leed kan besparen. Als zij zelf bij is gekomen, wil ze hier een actieve bijdrage in gaan leveren. Achteraf gezien had het haar al zoveel geholpen, als er maar een ervaringsdeskundige bij dat eerste gesprek met Jeugdzorg was geweest. Nu weet ze dat ze daar recht op had, maar dat wist zij toen niet.
De paniek, frustratie en verscheurende pijn die opkomt als je als moeder in zo’n kwetsbare situatie je zieke kind zo ziet lijden door zowel de traumatische onveilige situatie van VT als door zijn ziekte en dan zelf zo hard wordt beschuldigd en voor het gerecht gesleept wordt, wenst zij - op z'n zachts gezegd - niemand toe.
Zij hoop dat haar verhaal uiteindelijk leidt tot meer zorgvuldigheid en nuancering van betrokken instanties, zoals VT. Voor ouders die zo hun best doen om hun kinderen weer gezond te krijgen is het onbegrijpelijk dat de logica in het juridische traject volkomen andersom blijkt te werken.
Zij noemt vooral dit een doodsteek: “De paniek bij mijn zoon was enorm. Meer pijn kan je een ziek kind en een ouder van een ziek kind niet aandoen.”
De schade aan haar zoon en aan haarzelf door deze situatie met VT en de RvK is immens groot. Ze zijn voor het leven getekend.
Heb jij als ouder met een ziek kind ook op deze manier te maken (gehad) met VeiligThuis of de Raad van de Kinderbescherming? Meld je dan bij de BVIKZ. Dit kan anoniem.
Dit interview is geanonimiseerd en met toestemming van de moeder geplaatst.
