Welkom bij het Lymeforum

Wat betekent IgG en IgM?

Er zijn twee typen antilichamen waarop men test: IgM en IgG. IgM wordt door het lichaam als eerste aangemaakt en daarna IgG. Na een beet duurt het enige weken voordat er genoeg antilichamen zijn aangemaakt om aan te kunnen tonen.

IgM verdwijnt meestal weer na enige maanden, maar kan bij Lymeziekte ook aanwezig blijven. Ook kan het voorkomen dat een verdwenen IgM na verloop van tijd weer positief wordt. IgM is volgens sommige deskundigen een aanwijzing voor een persistente actieve infectie. IgM wordt alleen geproduceerd als er kort geleden contact was met het antigeen (de bacterie), omdat de cellen die IgM produceren geen zgn. “immunologisch geheugen”hebben.

IgG kan daarentegen jaren in het lichaam aantoonbaar blijven, ook nadat de bacterie uit het lichaam verdwenen is. Een positieve test op IgG kan dus zowel bij een langer bestaande actieve infectie passen, als bij een genezen infectie. Als er sprake is van een negatieve uitslag noemt men dat seronegativiteit. Aangetoond is dat seronegativiteit bij een actieve infectie voor kan komen.

Testuitslagen alleen kunnen niet gebruikt worden om de diagnose met zekerheid vast te stellen of uit te sluiten. In veel gevallen kan slechts een combinatie van gegevens tot de (meest waarschijnlijke) diagnose leiden. Een genuanceerde vorm van diagnostiek waarbij ook klinische gegevens een belangrijke rol spelen en waarin de verschillende gradaties van zekerheid tot uiting komen is aan te bevelen.

Wat is ELISA?


De ELISA (Enzyme Linked Immunosorbent Assay) is in Nederland de eerste test die uitgevoerd wordt om te testen op een mogelijke Lyme-besmetting. Het is net als de Westernblot een test op antistoffen. Bij testen op antistoffen wordt de infectie niet rechtstreeks aangetoond. Een positieve test op antistoffen tegen Borrelia is dus alleen een sterke aanwijzing voor contact met de bacterie (recent of langer geleden). Deze testen kunnen geen onderscheid maken tussen actieve en genezen infecties. Een positieve Elisa- test is een redelijk betrouwbare indicatie voor contact met de bacterie. Een negatieve Elisa-test daarentegen is weinig zeggend, omdat uit wetenschappelijk onderzoek blijkt, dat de Elisa-test slechts voor 30% tot 60% nauwkeurig is. Nederland kent het zogenaamde “twee stappen protocol”: Alleen bij een positieve Elisa wordt ook de Western Blot uitgevoerd. Het valt echter aan te raden naast een ELISA-test ook altijd een Western blot test te laten doen. Het komt voor dat patiënten met een negatieve ELISA-test, wel een positieve Western blot test hebben

Wat is Western Blot (WB)?


De ELISA toont alleen antilichamen aan, de Western Blot laat ook zien wélke antilichamen aanwezig zijn, in de vorm van zgn. “banden”.

Bij de Western Blot wordt een strook gebruikt waarop banden (strepen) ontstaan: wb-banden. Deze banden staan voor de verschillende antilichamen; ze worden uitgedrukt in getallen: bijv. p34, p39, p41 of ook wel 34kDa, 39kDa, 41kDa.

Sommige van deze banden zijn specifiek voor de Lymebacterie, dat wil zeggen bij geen andere bacterie ontdekt, zoals bijv. de band 39 kda. Ook de aanwezigheid van een enkele specifieke band, is dus een aanwijzing voor contact met de bacterie.

Als er slechts een band positief is, noemt men de uitslag vaak “dubieus”. Meestal wordt deze uitslag geïnterpreteerd als “negatief”. In dat geval wordt er in Nederland zelden tot behandeling overgegaan. ILADS-deskundigen zijn het hier niet mee eens en vinden dat ook een dubieuze uitslag in combinatie met klinische gegevens aanleiding tot behandeling kan zijn.

Wat is een PCR?

Deze onderzoeksmethode berust op het aantonen van DNA d.m.v. PCR ( polymerase chain reaction). De onderzoeksmethode maakt geen onderscheid tussen DNA van een levende Borrelia of van een dode. De PCR kan worden uitgevoerd op weefsel (bijv. huid), gewrichtsvloeistof of liquor. Een negatieve PCR-test sluit de diagnose echter niet uit, omdat afwezigheid van het DNA in het onderzochte materiaal niet uitsluit dat dit DNA wel elders in het lichaam van de patiënt aanwezig is. Door deze lage sensitiviteit (veel vals-negatieven) hebben PCR-testen slechts een beperkte waarde in de diagnostiek.
Deze techniek stelt hoge eisen aan laboratoria en vraagt speciaal opgeleide technici. De kans op een fout-positieve uitslag is heel klein. Dus een positieve PCR test is bijna bewijzend voor een actieve infectie. De kans dat een besmetting gemist wordt (vals-negatieve uitslag), is echter aanzienlijk groter en ligt rond de 50%. Dus een negatieve PCR-test sluit de infectie niet uit. Daarom is PCR minder geschikt als standaard test.
Een nieuwe ontwikkeling is de PCR van urine of bloed. Deze vorm van diagnostiek is nog niet algemeen geaccepteerd en gestandaardiseerd en wordt in Nederland slechts in enkele labs uitgevoerd.

Wat is CD57?

Met de CD57 waarde wordt gekeken hoe actief een infectie is. Lyme onderdrukt de natural killer cellen zoals de CD 57.

Chronische Lymepatiënten hebben vaak lage aantallen (Als deze patiënten behandeld worden met antibiotica en de waarden stijgen (>60 en < 120), is dat volgens dr. Stricker een teken dat de behandeling aan lijkt te slaan. Een aantal ILADS- artsen gebruiken deze test, maar in Nederland is het een weinig gebruikte test.

Met name in de acute fase zijn vaak nog geen antistoffen aantoonbaar
Een negatieve serologische reactie, met name in de acute fase, sluit een infectie
niet uit.
• Serologische onderzoeken kunnen kruisreacties tonen omdat antigenen onderling
verwantschap kunnen hebben. Daardoor kunnen fout-positieve resultaten optreden.
Daarom is het soms noodzakelijk de specificiteit van een positieve reactie door
aanvullende (confirmatie-)reacties te bevestigen, b.v. een positieve luesreactie (FTA-abs)
. een positieve anti-HIV reactie (western blot)
• Antistoffen blijven soms lang aantoonbaar, waardoor serologische reacties - ook bij
genezing - jaren tot levenslang positief kunnen blijven. Een positieve reactie bewijst
contact met het antigeen in het verleden, maar geeft niet altijd informatie over het
tijdstip waarop.
Daarom is men gaan kijken naar de aard van de antistoffen:
. IgM-antistoffen worden in de acute fase aangemaakt en verdwijnen relatief
snel
. IgG-antistoffen verschijnen iets later en blijven lang, soms levenslang, aantoonbaar.
IgM-antistoffen duiden dus in het algemeen op een recente infectie.
De huidige technieken zijn echter zo gevoelig geworden dat het aantonen van IgMantistoffen
niet altijd betekent dat de infectie nog actueel is. Daarom wordt steeds
vaker gekeken naar stijging van IgG titers in een serumpaar.
In vele situaties moet voor serologisch onderzoek een serumpaar worden ingezonden
met tenminste 10 dagen tussenpoos.
Een infectie is serologisch "bewezen"

bij seroconversie: de reactie is in het eerste serummonster negatief en is in het tweede serummonster duidelijk positief geworden
bij een significante (viervoudige) stijging van de titer of het aantal eenheden

Unter Kreuzreaktivität versteht man in der Immunologie die Bindung eines Antikörpers an zwei unterschiedliche Antigene, die aber über eine identische oder sehr ähnliche Bindungsstelle (Epitop) verfügen, an die der Antikörper binden kann. Da bei der Herstellung von Immunseren zur Anwendung in serologischen Testverfahren stets ein Antigen eingesetzt wird, das über eine Vielzahl von Epitopen verfügt, enthält das Immunserum stets eine Mischung aus verschiedenen Antikörpern. Bei der Verwendung dieser Immunseren in serologischen Testverfahren reagieren diese Antikörper bei einer Kreuzreaktivität nicht nur gegen das ursprüngliche Antigen (beispielsweise eines bestimmten Krankheitserregers A), sondern auch gegen Antigene anderen Ursprungs (zum Beispiel Krankheitserreger B), was zu einem falsch positiven Testergebnis für den Erreger A führt. Eine Kreuzreaktivität ist damit einer der Gründe für eine geringe Spezifität eines serologischen Tests.

many tests are only designed to detect B. burgdorferi, leaving out many other species that are less common yet still known to cause the disease in humans, including the recently discovered B. mayonii. This inability of many lab tests to cast a wide enough net of detection could result in false negative results for patients infected with different strains of disease-causing Borrelia.1

the ELISA, which has been found to have a poor sensitivity rate, or ability to detect antibodies in the blood. Recent studies, in fact, report that the ELISA and Western blot can miss up to 60 percent of well-defined Lyme disease cases.2

Timing: If conducted in the early stages of Lyme disease, a patient’s body may not have developed a sufficient enough number of antibodies to detect. This issue can be compounded by the lack of sensitivity of the ELISA test.
Immunity Suppression: The saliva of infected ticks contains specific immune-suppressing components that can delay or prevent the activation of a person’s immune response. These components are designed to prevent the body from effectively “fighting off” the Lyme disease–causing bacteria so it has a chance to take hold.
Antibiotics: If patients are taking antibiotics at the time of the Lyme disease test, they may not produce enough antibodies to be detected by the test.
Modified Form of Borrelia: In some patients, the Borrelia bacteria will transform into a cyst, which will prevent the body’s immune system from producing antibodies.
Weakened Immune System: False negatives can also result in patients in whom the immune system is weakened or compromised due to coinfection with another illness.
Seronegative patients: These patients do not produce antibodies

Co-Infection Complexities

include Tick-Borne Relapsing Fever (TBRF), Powassan, Bartonellosis, Ehrlichiosis, Anaplasmosis, and Rickettsiosis. In some cases, patients will test negative for Lyme disease because they have a co-infection with one or more of these other illnesses. In other cases, they may not have Lyme disease but one of these other illnesses instead. Depending on a patient’s symptoms, doctors should consider the potential of a coinfection as a factor when all symptoms point to Lyme disease but test results are negative.

ELISA Antibody Testing
1. Over 75% of patients with chronic Lyme are negative by ELISA

Western Blot
1. Reflects antibody response to specific Bb antigens
2. Different sensitivities and specificities of the bands
3. Some bands are potentially seen in different bacteria – “nonspecific bands”
4. Some bands are specific to spirochetes
5. Some bands are specific to Bb
6. Specific: 18, 23-25, 28, 31, 34, 37, 39, 58, 83 & 93
7. Spirochetes in general: 41 (flagellum)
8. First immune response if present is usually 41 and 23 KD bands
9. Response to the 31 KD proteins is not usually seen for a year after initial infection

CDC IGG Western Blot Criteria
1. IGG Western Blot 5 of the 10 bands (18,23,28,30,39,41,45,58,66)
2. Criteria based on early Lyme
3. IGENEX adds 3 specific bands (31,83 and 34) and 3 non-specific bands (22,37,73)

CDC IGM Western Blot Criteria
1. IGM WB 2 of the 3 bands 23, 39, 41
2. IGENEX adds 3 specific bands (31,34 and 83) and 3 non-specific bands (22,37,73)

Revised Criteria with Western Blot
1. IGG WB: 2 specific band criteria has demonstrated improved sensitivity and maintained specificity

2. Can diagnose Lyme if any one band (IgG or IgM) of 18, 23, 28, 39 or 58 kDa or if any 2 or more of the following bands are present; 30, 45,41 and 93

3. If negative or require further confirmation, can obtain IGENEX WB (adds specific bands of 31, 34 an 83, which are typically seen in chronic disease)

4. Positive if any one band of 18, 23, 28,31,34, 39, 58 or 83

Here, in 1986, Steere not only says you only need band 41 for diagnosis, but he says treatment fails in half the cases.

"In contrast, among six patients with prolonged illness, the IgM response to the 41-kD protein sometimes persisted for months to years, and late in the illness during arthritis, a new IgM response sometimes developed to a 34-kD component of the organism. The IgG response in these patients appeared in a characteristic sequential pattern over months to years to as many as 11 spirochetes antigens. The appearance of a new IgM response and the expansion of the IgG response late in the illness, and the lack of such responses in patients with early disease alone, suggest that B. burgdorferi remains alive throughout the illness.