Vandaag staat er in het Eindhovens Dagblad een verhaal over lymepatiënte Marika Bazelmans: Marika verwikkeld in Rechtszaak over vergoeding behandeling
http://marika.lymevereniging.nl/ Marika's strijdNa een lange periode van onduidelijkheid en ziek zijn, was er eindelijk rust. Marika Bazelmans uit Veldhoven kon aan haar herstel gaan werken. De behandelingen die haar helpen, worden echter niet vergoed. Opnieuw moet ze een strijd voeren; nu met zorgverzekeraar VGZ.
Het begon heel klein, en het leek onschuldig. Marika Bazelmans was zeven jaar oud toen ze tussen haar tenen een raar bolletje voelde. Haar moeder zag het meteen: een teek. Het beestje werd met een pincet verwijderd, zo deden ze dat ook bij de hond. Haar ouders bleven alert: ze wisten dat tekenbeten de ziekte van Lyme konden veroorzaken. Maar alléén als er een rode kring rond de tekenbeet ontstaat, dachten ze. De rode kring bleef uit. Marika ging door met haar leven dat bestond uit paardrijden, scouting, hockey en muziek. Ziek werd ze niet. Totdat Marika op haar tiende een glaucoom kreeg, een aandoening aan de oogzenuw die ondraaglijke druk op de oogholte veroorzaakt.
"Het was niet te harden. Ik werd ontzettend beroerd, heel erg ziek. Je blik wordt helemaal wazig, je kan niet meer lezen, niet meer eten", zegt Bazelmans, thuis in Veldhoven. Pas later zou blijken hoe ingrijpend de gevolgen voor haar leven zouden zijn.
Bazelmans' jeugd kwam te staan in het teken van ziek zijn, met vele bezoeken aan ziekenhuizen en behandelkamers. Nooit werd aan de teek gedacht. Via kennissen kwam ze terecht bij de Brusselse arts Kenny De Meirleir. "In de behandelkamer kreeg ik een vragenlijst waarop ik vakjes moest aankruisen bij de symptomen die ik had. Ik kon bijna alles aanvinken." Wat bleek? Door de tekenbeet had ze tóch de ziekte van Lyme opgelopen. "Je kunt ook besmet zijn geraakt met de bacterie zonder dat je een rode kring hebt gehad na een tekenbeet." Nu, vijftien jaar later, hebben Bazelmans en haar gezin die kennis pas.
Hoger beroepDe diagnose bracht rust. Eindelijk kon ze aan haar herstel gaan werken. Tegen de verwachting van de familie Bazelmans in kwam het bericht van de zorgverzekeraar dat die de behandelingen in België niet wilde vergoeden. ,,Na al die omzwervingen langs artsen in Nederland waren we zo blij dat we in België eindelijk een antwoord vonden. Aan de consequenties met de zorgverzekeraar hadden we helemaal niet gedacht." VGZ stelde zich op het standpunt dat de behandelmethode van De Meirleir niet bewezen effectief is, en daarom zit die niet in het basispakket.
Bazelmans is nu in een juridische strijd verwikkeld geraakt met de verzekeraar. "Als we alle advocaatkosten moeten ophoesten, kom ik in grote financiële problemen." Bazelmans (22) is daarom een crowdfundingsactie begonnen. Tot nu toe is er ruim 22.500 euro opgehaald. Het gezin verwacht 50.000 euro nodig te hebben voor het hoger beroep. Marika en haar familie hebben 27.000 euro aan behandelkosten zelf betaald. Ze stapten naar de rechter om te eisen dat VGZ al die kosten zou vergoeden. De rechter oordeelde dat de arts in Brussel volgens de internationale richtlijnen werkte. Bazelmans werd in het gelijk gesteld. De verzekeraar moest betalen.VGZ ging in hoger beroep: er volgt een nieuw proces. Dat dient ergens tussen mei en oktober. Met crowdfunding hoopt Bazelmans geld op te halen voor de rechtszaak. ,,Niet alleen voor mij, maar voor alle Lymepatiënten." De kern van de zaak ligt in de behandelmethode: In Nederland is de maximale duur voor een antibioticakuur gesteld op vier weken. De Meirleir, de arts uit Brussel, schrijft een geïndividualiseerd behandelplan waardoor Bazelmans maandenlang diverse soorten antibiotica moest gebruiken. De medicijnen tastten niet alleen de bacterie, maar ook haar lichaam aan. Bazelmans lag drie maanden aan een infuus. ,,Ik zat van top tot teen onder de uitslag. Het ging zweren. De laatste weken had ik zo min mogelijk kleren aan, de stof jeukte verschrikkelijk. Mijn ouders moesten me douchen. Ik had het bloedheet, met koelelementen probeerde ik me te koelen. Uiteindelijk ging het niet meer: ik belandde in een rolstoel."
Middelbare schoolHet was de zwaarste periode voor Marika, die er nu, thuis in Veldhoven, redelijk fit uitziet. Haar moeder heeft zich beziggehouden met de rechtszaak, Marika heeft zich proberen te concentreren op haar opleiding en haar sociale leven. ,,Op de middelbare school liep ik achter de feiten aan. Ik kon nooit mee naar de kroeg, daarvoor was ik te moe. Juist toen kwam ik in de leeftijd waarop je uitgaat. Alcohol was een probleem: ik werd er doodziek van. In het begin werd ik nog wel meegevraagd, maar als je telkens aangeeft dat je te ziek bent, dan komt er een moment dat niemand je nog ziet staan. De vriendinnen die ik had, raakte ik kwijt. Ik denk dat er ooit twee mensen hier op ziekenbezoek zijn geweest."
Met de hakken over de sloot slaagde Marika voor haar eindexamen. Ze ging studeren in Middelburg, op een school die is verbonden aan de Universiteit van Utrecht. Ze kan voor een groot deel haar eigen vakken kiezen. Haar droom was om zelf ooit arts te worden, daarom koos ze aanvankelijk voor veel biologie en anatomie. ,,Ik kreeg een dik boek, met allemaal losse feiten die ik moest onthouden. Dat lukte me niet, ik was te moe. Het bleef niet hangen. Toen heb ik gekozen voor meer recht en psychologie. De feiten staan dan in een context, er is een verhaal. Dat blijft veel beter hangen."
Studeren in het buitenland, nog zo'n droom. Lange tijd leek het erop dat het er voor Bazelmans niet in zou zitten. Toch is er nu weer wat hoop. Haar bloedwaardes gaan vooruit, vertelt haar arts in België. Soms gaat ze zelfs naar een feestje, zonder dat ze daarna wekenlang ziek op bed ligt. ,,Ik ben actiever en ik kan me beter concentreren. Mijn ouders zeggen dat ik meer meedoe aan gesprekken. Vroeger kwam ik veel slechter op woorden. Mijn ouders merken het zelfs aan de manier waarop ik de trap oploop. Voorheen sleurde ik mezelf omhoog, nu loop ik vastberaden naar boven."