De beestjes zijn ontdekt in stukken barnsteen uit Myanmar. Ze dateren van 99 miljoen jaar geleden. In één fossiel houdt een teek een veertje vast. Die is vermoedelijk van een gevederde dino uit het Krijt-tijdperk (145 tot 66 miljoen jaar geleden).
1996
Vera Preac-Mursic proves different antibiotic responses among Borrelia strains
She recommends dual ABX and longer than a few weeks
Teken in Nederland
Uit het “Tick Busters” onderzoek van het Utrecht Centrum voor Teken-gebonden Ziekten (UCTD) van de faculteit Diergeneeskunde blijkt dat er naast de bekende Nederlandse teken nu steeds meer buitenlandse teken worden gevonden in Nederland. Vooral honden zijn daar de dupe van. De periodes waarin ‘buitenlandse’ teken actief zijn, wijken bovendien dusdanig af van de periodes die tot nu toe in Nederland gebruikelijk waren, dat tegenwoordig teken het hele jaar door een bedreiging vormen voor honden. Hierdoor kunnen zij ernstige en soms zelfs fatale ziekten krijgen.
Dodelijke teek rukt op in Nederland
De gevaarlijke dermacentor teek is bezig aan een opmars in Nederland. Het beestje heeft de bijnaam 'hondenkillerteek' omdat het de voor honden dodelijke ziekte babesiose overbrengt, maar ook mensen zijn niet veilig voor de dermacentor.
Dat is de conclusie van een onderzoek door een team van de faculteit Diergeneeskunde in Utrecht waar De Telegraaf over schrijft. Onderzoeksleider en hoogleraar tropische diergeneeskunde Dr. Frans Jongejan stelde al eerder vast dat de van oorsprong Zuid-Europese teek zich in Nederland had gevestigd. Nu blijkt het insekt zich over het hele land te hebben verspreid.
De Hondenkillerteek dermacentor reticulatus Bloedparasiet
Jongejan begon zijn onderzoek nadat er in Den Haag en Arnhem vier honden waren bezweken aan de gevolgen van een beet door de teek, voluit dermacentor reticulatus geheten. Tientallen honden werden bovendien ernstig ziek. De bloedparasiet die de teek verspreidt veroorzaakt bloedarmoede en nierfalen bij besmette dieren. Als de dierenarts er niet op tijd bij is sterven ze.
Jongejan vroeg alle Nederlandse dierenartsen om verwijderde teken naar hem op te sturen. Meer dan vierduizend kreeg hij er binnen, met naast de gangbare Nederlandse teken en de dermacentor ook een aantal exotische soorten uit tropische landen.
Uit het “Tick Busters” onderzoek van het Utrecht Centrum voor Teken-gebonden Ziekten van de Faculteit Diergeneeskunde blijkt dat er naast de bekende Nederlandse teken nu steeds meer buitenlandse teken worden gevonden in Nederland. Vooral honden zijn daar de dupe van.
De periodes waarin ‘buitenlandse’ teken actief zijn, wijken bovendien af van de periodes die tot nu toe in Nederland gebruikelijk waren. Tegenwoordig vormen teken het hele jaar door een bedreiging voor honden. Hierdoor kunnen zij ernstige en soms zelfs fatale ziekten krijgen.
Het onderzoek werd uitgevoerd door de inzameling van teken via dierenartsen uit heel Nederland gedurende de periode juli 2005 tot en met oktober 2006. Er werden 4.298 teken ingezonden naar het UCTD, afkomstig van 1761 honden en 695 katten uit 249 dierenartsenpraktijken.
In 1883, the German Alfred Buchwald described a case of long-lasting “diffuse idiopathic skin atrophy” (Buchwald 1883). More than 20 case reports of similar observations were published during the next 20 years, until Herxheimer and Hartman, in 1902, introduced the term acrodermatitis chronica atrophicans (ACA) for this late manifestation of LB (Herxheimer et al. 1902). The expanding rash around the site of a tick bite was first described in Sweden in 1909 (Afzelius 1910). The symptom was then called erythema chronicum migrans, nowadays known as erythema migrans (EM). The association between EM after a tick bite and radiculoneuritis with meningitis was first reported in France in 1922 (Garin et al. 1922). Subsequent publications reported a patient with meningoencephalitis after EM (Hellerström 1930) and 15 patients with “a chronic lymphocytic meningitis with cerebral symptoms” (Bannwarth 1941).
Already at that time Afzelius speculated that EM could be infective and produced by either a virus transmitted by ticks or a toxic agent
contaminating the ticks. In their conclusion Garin and Bujadoux stated that “a virus (probably a spirochete)“ may be the etiologic factor of the neurologic symptoms appearing after a tick bite (Garin et al. 1922). In 1923 Lipschütz, a dermatologist from Vienna, stated (Lipschütz 1923) that “...attention should be directed towards microscopic/bacteriologic investigations of intestinal tract and salivary gland secretions of the tick.“ - Nobody followed his proposal.
[.....]
In Europe and North America 18 and 19 different tick species, respectively, are able to transmit B. burgdorferi, (Lise Gern, personal communication).
De Europese wetenschap was dus al veel verder dan de Amerikaanse toen Dr. Steere in 1977 voor het eerst de Lyme artritis beschreef. Later werd de naam veranderd in Lyme Disease omdat het niet alleen om artritis ging. Nog steeds wordt door velen gedacht dat de ziekte voor het eerst in 1975 in Old Lyme optrad, maar waarschijnlijk bestaat de aandoening al veel langer maar kreeg nooit de aandacht die Polly Murray en Judith Mensch er aan gaven. Wetenschappers van een museum in Massachusetts vonden in teken, die van geconserveerde muizen uit het jaar 1894 komen, de Borrelia burgdorferi. Getuige deze gegevens is de ziekte er minstens 100 jaar, zowel in de VS als in Europa en het is jammer dat de naam nooit veranderd is in de meer passende naam Borreliose, wat een infectie met Borrelia bacteriën betekent. Opmerkelijk is de vondst van Borrelia DNA in het lichaam van Ötzi de ijsmummie van Similaun die ongeveer 3300 jaar v. Chr. leefde.
Terug naar “Artikelen en Linkjes”
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast