@Sproetje,
Sproetje schreef:Roxy, de bovenstaande informatie die je noemt staat in een eerdere post op dit topic.
Het is algemene informatie.
Bovendien is vlgs. mijn interniste onder de kankeronderzoekers de discussie of dit onderzoek überhaupt onder het uitgebreide onderzoek hoort wanneer er een kanker onderzoek plaats vindt.
Naar haar zeggen vinden de meesten van niet.
Gelukkig is zij wel goed op de hoogte.
Voor alle duidelijkheid, ik heb geen ziekte van Kahler, maar Mgus
Er zijn verschillende clonen van eiwitten mogelijk, bij mij is dat de IgG kappa.
Misschien wordt je e.e.a. meer duidelijk wanneer je eerst wiki gaat lezen?
wiki over Mgus
https://en.wikipedia.org/wiki/Monoclona ... gnificance
Dank je wel voor je bericht. Ik had niet begrepen dat je MGUS hebt.
Goed dat het bij jou jaarlijks wordt gecontroleerd door de internist.
De sites van het UMCG Hematologie
https://hematologiegroningen.nl/patient ... /3MGUS.htm en de Nederlandse Vereniging van Hematologie
http://www.hematologienederland.nl/mgus geven over MGUS goede informatie.
UMCG Hematologie citaten:
..MGUS staat voor monoclonal gammopathy of unknown significance. Vertaald betekent dit: toename van één type plasmacellen, waarvan de betekenis niet duidelijk is.
Om dit beeld, dat eigenlijk geen ziekte genoemd mag worden, te begrijpen is het belangrijk inzicht te hebben in de functie van normale plasmacellen. Plasmacellen zijn cellen die normaal voorkomen in het beenmerg (zie dia 3 en 4), maar ook elders in het lichaam, zoals in de darmen, de luchtwegen of de lymfklieren. De plasmacellen ontstaan uit de voorloper van witte bloedcellen, zogenaamde B-lymfocyten of B-cellen. Eenmaal uitgerijpt maken plasmacellen antistoffen, ook wel immuunglobulinen genoemd, die een belangrijke rol spelen in onze afweer. Antistoffen zijn eiwitten en zijn opgebouwd uit meerdere delen, de zware ketens en de lichte ketens. De zware ketens hebben een verschillende opbouw en worden verder aangeduid als IgG, IgA, IgM, IgD of IgE. De lichte ketens kunnen van het kappa- of van het lambdatype zijn (dia 5 en 6).
Elke plasmacel kan maar één type antistof maken. In ons lichaam worden duizenden verschillende soorten antistoffen aangemaakt door evenzoveel verschillende soorten plasmacellen. Dit mechanisme met zijn diversiteit zorgt ervoor dat wij normaliter goed beschermd zijn tegen de meeste soorten bacteriën of virussen. De antistoffen worden door de plasmacel uitgescheiden en komen in het bloed terecht. In het bloed kunnen ze bepaald worden door middel van het zogenaamde eiwitspectrum, een test waarbij het hele spectrum van antistoffen zichtbaar gemaakt kan worden (dia 7).
Als er een overmaat ontstaat (een 'cloon') van maar één soort plasmacellen, zal er ook een overmaat ontstaan van één soort antistoffen. Dit wordt een monoclonaal eiwit ofwel M-proteïne genoemd. Een oudere naam die nog veel gebruikt wordt is ook wel paraproteïne, wat letterlijk naast-eiwit betekent. Het M-proteïne is herkenbaar in de test van het eiwitspectrum als een scherpe band. Artsen zeggen vaak dat patiënten 'een bandje in het bloed hebben', waarmee ze bedoelen dat er een M-proteïne aantoonbaar is (zie dia 8, 9 en 10). MGUS[/u] staat voor monoclonal gammopathy of unknown significance. Vertaald betekent dit: toename van één type plasmacellen, waarvan de betekenis niet duidelijk is..
..Een M-proteïne is meestal niet kwaadaardig/Niet elk M-proteïne is kwaadaardig
Het komt vaak voor dat bij gezonde personen een geringe hoeveelheid M-proteïne wordt aangetroffen. Het is een fenomeen dat zelfs in meer dan 10 tot 15 procent van de 70-plussers gezien wordt. Het wordt beschouwd als een vorm van disbalans in de afweerontwikkeling, zonder dat het wijst op een kwaadaardige aandoening. Vandaar de naam MGUS: monoclonal gammopathy of unknown significance (dia 11). Als het om een heel geringe hoeveelheid gaat zonder dat een persoon klachten heeft, is het gerechtvaardigd om af te wachten. Mocht de hoeveelheid M-proteïne toenemen of mochten er wel klachten of andere symptomen zijn, dan is het noodzakelijk meer onderzoek te doen. Een M-proteïne kan namelijk ook een uiting zijn van een kwaadaardige aandoening zoals het multipel myeloom (andere naam: ziekte van Kahler), de zeer zeldzame ziekte amyloïdose of een vorm van lymfklierkanker (non-Hodgkin-lymfoom, met name lymfoplasmacytair lymfoom / ziekte van Waldenström). Om daar achter te komen is meer onderzoek nodig..
..Vervolgonderzoek
Bij patiënten met een MGUS is het gebruikelijk om vervolgcontroles af te spreken, waarbij het bloed gecontroleerd wordt om te zien of het M-proteïne stabiel blijft. Deze controles zullen aanvankelijk eenmaal per half jaar plaatsvinden, maar kunnen – bij een stabiel beeld – teruggebracht worden naar eenmaal per jaar of zelfs per twee jaar. De frequentie hangt af van de hoogte van het M-proteïne, de leeftijd van de patiënt en eventuele andere bijkomende factoren, waarbij de behandelend arts probeert in te schatten hoe groot of hoe klein de kans is dat zich ooit een kwaadaardige aandoening zou kunnen ontwikkelen. De kans op ontwikkeling richting een multipel myeloom of non-Hodgkin-lymfoom is erg klein, minder dan 0,5 tot hooguit 1 procent per jaar..
..Conclusie
Een MGUS heeft meestal geen betekenis. De belangrijkste boodschap voor een patiënt is dat het om een ontregeling van de plasmacellen gaat met een overmaat van één type eiwit, zonder dat er sprake is van een kwaadaardige aandoening. Omdat er een kleine kans is dat zich in de loop der jaren toch een vorm van lymfklierkanker of kwaadaardige plasmacelziekte ontwikkelt, is het gebruikelijk patiënten met een M-proteïne bij de eerste diagnose goed na te kijken, inclusief meestal een beenmergonderzoek, en vervolgens met een lage frequentie onder controle te houden..
Nederlandse Vereniging van Hematologie citaten:
..MGUS kan op iedere leeftijd worden gevonden, maar vaker naarmate de leeftijd vordert. Het treft 1% van de totale bevolking en ongeveer 3% van de mensen ouder dan 70 jaar. MGUS komt evenveel bij mannen als bij vrouwen voor en er is geen oorzaak bekend. MGUS zelf is onschadelijk, symptoomloos, maar de aandoening kan bij ongeveer 1% van de patiënten per jaar overgaan in een multipel myeloom. Omgekeerd is het zo dat alle patiénten met multipel myeloom een stadium met MGUS doorgemaakt hebben. Vaak is onbekend hoe lang dat heeft geduurd en wordt het veelal niet ontdekt juist door het ontbreken van symptomen..
..Symptomen
Patiënten met MGUS hebben vrijwel nooit klachten. De ziekte wordt dan ook meestal bij toeval ontdekt. Een MGUS kan wel klachten geven als het abnormale eiwit is gericht tegen de zenuwen, waardoor neuropathie kan ontstaan. Het betreft dan meestal een IgM MGUS. Ook kan MGUS klachten geven als het (abnormale) m-proteïne neerslaat in de organen in de vorm van amyloïd. Hierdoor ontstaat het ziektebeeld ga naaramyloïdose..
..Diagnose
MGUS vaak per toeval ontdekt tijdens routine bloedonderzoeken. De diagnose MGUS wordt bevestigd door een bloedonderzoek, een zogenaamd serum electroforese proef, waarbij de abnormaal hoge hoeveelheden van één bepaald antilichaam kunnen worden aangetoond. Bij twijfel moet aanvullend onderzoek verricht worden, zoals beenmergonderzoek, scans en skeletfoto's, om een lymfoom of myeloom uit te sluiten..
..Vooruitzichten en behandeling
MGUS veroorzaakt meestal geen klachten en vereist ook geen behandeling. Echter, vanwege het risico op het ontwikkelen van multipel myeloom, is het belangrijk om het beloop te vervolgen. Dit houdt in dat bloedonderzoek wordt gedaan om te zien of het gehalte aan M-proteïne in de loop der tijd verandert. Meestal is een 1-jaarlijkse contrôle voldoende..
