Sophie van Kleef http://www.fotoleovogelzang.nl/preview.php?id=295100
Artikel gekregen van de kapper uit blad privé van november 2016 https://www.pressreader.com/netherlands ... 1089561292
Het was dé hit van de jaren zestig en iedereen zong het mee: ‘Zij dronk ranja met een rietje, mijn Sophietje, op een Amsterdams terras…’ Het nummer is altijd blijven plakken aan Johnny Lion (75), zanger bij The Jumping Jewels. Maar het kleeft ook nog aan oud-topmodel Sophie van Kleef (76), want het was háár schoonheid die hij in 1965 zo liefdevol bezong. Na haar wilde jaren trok Sophie zich terug in het door prachtige bossen en uitgestrekte velden omringde Overijsselse dorpje Steenwijkerwold. Maar uitgerekend dáár, in de ongerepte natuur, voltrok zich in 1994 een drama. Sophie kreeg Lyme, een ziekte die op de mens wordt overgebracht door met de Borrelia burgdorferi-bacterie geïnfecteerde teken. Hoewel ze de duidelijke symptomen had, werden die door de artsen in eerste instantie niet toegeschreven aan de ziekte van Lyme.
Sophie, thuis in haar hoekwoning: ‘Ik werd van de ene specialist naar de andere gestuurd, maar niemand kon iets vinden. Kostbare tijd verstreek zonder dat er werd ingegrepen.’ Patiënten die snel worden behandeld met antibiotica herstellen meestal volledig, maar daarvoor was het bij Sophie al te laat.
De ziekte werd door de jarenlange ontkenning chronisch, de gevolgen onomkeerbaar. ‘Ik ben letterlijk gesloopt. De bacterie gaat in al je organen zitten, ook in je grootste orgaan, je huid. Ik ben inmiddels genezen van de besmetting, maar heb zo veel schade opgelopen. Ik heb totaal geen reserves meer, kan maar een paar uur per dag functioneren. De rest van de dag moet ik rusten. Mijn spiermassa is ook sterk afgenomen, ik weeg nog maar 45 kilo! En ik heb Lymeartritis.’ De knokkels van de lange, slanke vingers van haar rechterhand zijn gezwollen. ‘Het doet pijn als ik me stoot.’
Gastheer
Dat ze een schoonheid was, favoriet van Paul Huf https://www.rijksmuseum.nl/nl/zoeken?p= ... JECTS&ii=0 en andere topfotografen, is haar nog aan te zien. ‘Ik was een buitenmens. Met mijn poolhond maakte ik lange wandelingen door Reest en Wieden, een schitterend natuurgebied vlakbij. Hiervoor woonde ik in een kapel. Daar had ik mijn ontwerpstudio, ik kreeg veel opdrachten van het bedrijfsleven, en een galerie. Tijdens de opening in 1994 heeft Phil Bloom nog bij me geëxposeerd.
Een jaar daarna stortte ik in. Ik kreeg ongeveer álles: hartritme- en slaapstoornissen, pijnlijke gewrichten. Ik was moe, moe, moe en ging ook wazig zien. ‘Een burn- out,’ zei de dokter. Dat kón. Ik had me uit de naad gewerkt en veel gereisd. Maar na een jaar kalm aan werd het erger en erger. Uiteindelijk zei mijn huisarts: ‘Ben jij misschien gebeten door een teek?’ Ja, zei ik. In mijn rug. Mijn broer, die toen nog bij me woonde, heeft hem eruit gehaald. Maar ik heb er geen last meer van, hoor. En ook geen jeuk. Er werd een test gedaan, maar die was vreemd genoeg negatief. Het was géén Borreliabesmetting.
Pas in 2010 las ik op internet dat de test in Nederland voor 45% onbetrouwbaar is. En ook nú pas zeggen ze: ‘De Borrelia-bacterie is heel moeilijk te vinden.’ Het kan in de tuin zijn gebeurd, ik liep daar bij mooi weer weleens vrij bloot rond. Misschien lag ik ook wel op een ligbed.’ In de vrije natuur zijn de teken actief. ‘De kans is groot dat je de ziekte daar oploopt, maar de beestjes reizen niet alleen mee op een dier, maar ook op mensen. De teek wil leven en zoekt een slachtoffer, een gastheer, en dat kun jij zijn. Dat kan ook bij de bakker gebeuren.’
De gevolgen van de ziekte van Lyme waren voor Sophie ook in haar werk desastreus. ‘Ik ontwierp uniformen en dessins voor Kattenburg, maar moest het werken opgeven. Vreselijk was dat. Ik kon niets meer. En toen ben ik in een ernstige depressie geraakt. ‘U mankeert niets, mevrouw. Het zit tussen uw oren.’ De dokter zei het weliswaar niet letterlijk, maar tóch. Ik kreeg Prozac, maar zelfs dat hielp niet. Ik ging nog even aan mezelf twijfelen. Ik dacht: Ik word gék! Maar ik wíst dat ik iets mankeerde. Omdat ik geen werk en dus geen inkomsten meer had, moest ik mijn kapel, met verlies, verkopen. Van dat geld heb ik een lijfrente gekocht en zo heb ik dit huisje kunnen huren.’
Tafelzilver
Er is geen medicijn tegen de ziekte, vertelt Sophie. ‘Volgens de therapeut is het mijn redding geweest dat ik al vanaf mijn dertigste gezond heb geleefd en biologische producten heb gegeten. Anders was ik zeker in een rolstoel terecht gekomen, of erger. Voor deze ziekte is geen medicijn.
Er zijn veel zelfdodingen onder LymeLyme patiënten. Voor hen was het een uitzichtloos lijden.’ Sophie ging op zelfonderzoek uit. Ze las alle boeken over Lyme die ze kon vinden en ontdekte ook de website ***, waar behandelmethoden en natuurlijke geneesmiddelen worden geadviseerd. ‘Met supplementen, tinturen en theeën kun je de bacterie te lijf gaan. Na vijfenhalf jaar is het mij gelukt Borrelia de baas te worden. Maar de schade die ik als chronisch patiënt heb opgelopen, is onherstelbaar.’ Ook financieel zijn er bittere gevolgen. ‘Ik heb een aanvullende verzekering voor alternatieve en manuele therapie, maar er wordt maar een percentage vergoed. Zo ben ik elke maand tweehonderd euro kwijt aan de therapeut en supplementen, waar ik een kastje van vol heb. Heelmiddelen worden niet vergoed, terwijl ze wel helpen. Ik heb totaal geen reserves meer. Qua inkomen hoor ik bij de minima. De ziekte van Lyme komt niet voor in het lijstje van Borst en dus zit revalidatie niet in het zorgpakket. Dat maakt mij zó kwaad. Als je langdurig ziek bent geweest, moet je revalideren, maar dat zit er voor mij dus niet in. Een Lymepatiënt is vogelvrij, tragisch, hè?’
Om toch de protocollen te kunnen volgen en niet af te wijken van haar biologische voedingspatroon ging Sophie ver. ‘Ik heb vorig jaar mijn horloge en mijn tafelzilver verkocht. Dinertjes gaf ik toch al niet meer. Nee, het is geen vetpot. Als ik groente koop, broccoli of bloemkool, gebruik ik álles. Dan maak ik van de stronken soep of saus. En als ik aardappelen of pasta heb gekookt, gooi ik het kookwater over in een ander pannetje. Daar maak ik de volgende dag dan ook een soepje van of ik drink het gewoon op. Heel gezond, hoor. Ik weet nu heel veel van voedsel als medicijn en ga binnenkort mijn recepten publiceren: een eetprotocol met volwaardig voedsel voor een slank en gezond lijf.
Ik hoop dat mijn verhaal én de genezing van de Borreliabacterie de duizenden Lymepatiënten moed zal inspreken. De farmaceutische industrie mag dan geen medicijnen hebben, de boodschap is: Lyme is te genezen!’
- edit door de moderator: linkje verwijderd, dit valt onder reclame zie punt 7 van de forumspelregels: viewtopic.php?f=2&t=271 -